2 - 20190908 - Sensei en een seminar

Ik ben ingetrokken in mijn dorm.

Hij is klein met alles erop en eraan, al staan er wel veel tassen overal.. Ook airco, wat toch wel een must blijkt, aangezien het altijd minstens 30 graden is en de lucht vochtig is. Ik krijg er een bureau bij, een bed en een kast. Andere internationals laten spullen achter in de foyer die je kan gebruiken met het verzoek deze weer op deze plek achter te laten. Er staat een koelkast, maar hij is aan. Ik ben in de war. Kan ik dan hier in de foyer spullen in de koelkast zetten? Best omslachtig als ik vanaf de derde hierheen moet komen voor mijn gekoelde spullen?? Dit bleek niet het geval te zijn. Ik mag hem meenemen, maar moet dan 2000 yen (ongeveer 17 euro) betalen om hem door mensen van het grofvuil op te laten halen als ik vertrek. Na wat handgebaren en onbegrip mocht ik hem toch meenemen en na mijn verblijf weer terugzetten in de foyer. WEL IN MIJN EENTJE. Dus zodoende heb ik een koelkast drie trappen op gesjouwd. Zeker de moeite waard want de gemeenschappelijke koelkast ziet eruit zoals een koelkast in een groot studentenhuis eruit ziet en het is fijn wat koud drinken in de buurt te hebben.

Na aankomst op de universiteit leer ik eindelijk hoe Misaki Yofu-san eruit ziet. Met deze vrouw ben ik al 4 maanden aan het mailen. In die tijd ben ik toch benieuwd naar haar stem, karakter en gezicht. Een hele vrolijke dame die met alles wilt hebben. Ze is verbaasd bij hoe weinig ik hulp nodig heb. "Ja, normaal gesproken willen internationale studenten overal hulp bij, of dat ik mee ga of dat ik een map uitprint", zegt ze, "jij weet precies waar je heen moet de hele tijd". Ja, iedereen, Loek weet sinds hij in Japan woont precies waar hij heen moet. Ondertussen krijg ik van iedereen papierwerk wat ik moet lezen om mij goed te kunnen oriënteren in het Japanse leven:

Alsof de studie nog niet genoeg studie was.....

De professor hier geniet veel aanzien en hoort aangesproken te worden met achternaam-sensei, dus Murata-sensei. Als je hem aanspreek, handen langs het lichaam en veel buigen, sensei zeggen en ja knikken. De eerste ontmoeting is raar. Hij spreekt slecht Engels en hij wordt er merkbaar ongemakkelijk van als ik te snel en te complex Engels spreek. Bij de kick-off meeting blijkt hij wel lekker te kunnen zeiken. Murata-sensei zegt: "we zullen elke maand een meeting hebben. Die horen leuk te zijn.(pauze).. Voor mij", met een grote grijns op zijn gezicht. Goeie humor wel. Het restant van de week betreffende de opdracht is wat artikelen lezen. Ik snap er niks van.. Dit is mijn vakgebied niet.

Vrijdag is het tijd voor een speciale seminar. 6 Studenten geven een presentatie over hun onderzoek. Maar er is een trip omheen geboekt. We vertrekken naar Amanoshidate in de Kyoto prefectuur. We gaan per bus, maar niet zomaar een bus. Een schattig roze busje die precies groot genoeg is voor alles:

Na aankomst hebben we lunch. Koude rauwe vis en koude gefrituurde attributen:

En hieronder een foto van mijn lunchgenoten:

Ik mag als eerste presenteren wat ik aan onderzoek heb uitgevoerd in Nederland. Hoewel dit dan hun vakgebied niet is, wordt ik toch overvallen met vragen en ontstaat er een leuke discussie. Vervolgens zijn er nog vijf andere sprekers en begint het te dagen hoe weinig Engels er hier gesproken wordt. Blijkbaar beginnen ze pas op de universiteit, vrijwillig, met een andere taal dan Japans te leren. Deze seminars zijn hun oefening en er wordt vaak overgestapt op Japans, omdat de spreker of vragensteller niet in het Engels uit haar/zijn woorden komt.

Na de presentaties is het tijd voor meer rauwe vis:

Alles is erg lekker. Alleen hoor je alles met alleen stokjes te eten, wat lastig is met de complete vis. Je wilt het vel los van het hoofd hebben en geen graatjes. Ik at langzaam. Er lag ook een scheut squid bij, weinig smaak maar interessante structuur. Ook de inhoud van de schelp zat op een stokje. Het was een oke structuur, lekkere smaak, maar mijn hoofd vond het raar om te eten, dus ging het niet heel makkelijk naar binnen. Ook lag er hachi/octopus. Dit was hetzelfde verhaal. Lekker, maar met zuignap eraan toch raar om te eten. De rauwe vis is echter super lekker. Goeie smaak en structuur.

Het ontbijt? Ik Japan hebben ze een gezegde: een vis in de ochtend houd de dokter weg.

Zaterdag is het tijd voor leisure. We gaan op pad en kunnen met een kabel lift naar een mooi uitzichtpunt. Zonder gordel is het niet al te veilig lijkt me, maar stilzitten en je vasthouden wordt mij aangeraden en tien minuten later ben je boven.

Het is erg mooi hier.

Daarna wordt het verzamelen bij een restaurant. Die is aan de andere kant van de baai. Er wordt gevraagd of ik wil fietsen of met de boot wil gaan. Een raceboot!

Is het serieus een vraag? Ik ben met de fiets gegaan...

Verder zijn we nog druiven wezen plukken. Ze zijn zo groot als en perzik hier en ze zijn ook al aan het gisten. Maar erg lekker. We mogen op de gaard rondlopen en een mooie tros los knippen en meenemen. Suzuki-san viert mijn tros trots met me mee!

Hierna was het tijd om naar huis te gaan. De busrit was stil. Iedereen was moe en veel waren aan het slapen. Dit kunnen ze allemaal terwijl ze rechtop zitten. Wauw.