3 - 20190916 - Oudjes, floppies, een fiets en een berg

Vandaag was een nationale feestdag. De dag van de oudjes, Respect for the Aged day. Lekker lang weekend dus! Was benieuwd wat mijn collega's allemaal zouden gaan doen. Blijkt dat ze de ouderen respecteren door te werken. Waarom heb ik niet gevraagd, maar de aanname waar ik mee verder leef is dat de ouderen, ondanks de feestdag, toch pensioen krijgen vandaag, zolang de rest maar werkt.

Begin deze week zou ik beginnen met mijn experimenten. Dat werd twee dagen uitgesteld, omdat mijn begeleider druk was. Vervolgens konden we dan eindelijk beginnen, jeeeeeej! Dus het apparaat wordt opgestart. O nee, toch niet. Waarom niet? Laten we de kabels volgen. Een slangennest van kabels die overal en nergens naartoe verdwijnen. Het was even zoeken, maar we komen een aantal stekkers op het spoor van de apparaten die ik moet gebruiken, alleen zijn ze niet aangesloten. Nou, de techneut die ik ben heb ik ze in het stopcontact geduwd. Er gebeurd?     Niks. Er is een collega bij gehaald. Nu zoeken we met zijn drieën. Na anderhalf uur zoeken komen we erachter dat de stekker van de stekkerdoos in zichzelf zit. Heel fijn.

Ondanks dat nu alles is aangesloten werkt er alsnog niks. De technische dienst is er niet vandaag, dus nog maar een dagje wachten. De technische dienst verteld dat er een maand geleden een black-out was en dat er voorzorgsmaatregelen zijn genomen. Slim hoor. Nu alles aan gaat, dan eindelijk echt beginnen. Na mijn analyse te hebben uitgevoerd moet ik de data naar mijn computer zien te krijgen. Ik heb een map op de computer aangemaakt en verwacht dat ik daar vanaf mijn laptop wel bij kan. Niks bleek minder waar. In High tech Japan werken ze namelijk met floppy diskettes. Er wordt een portable floppy disk reader tevoorschijn gehaald en mijn bestanden worden heen en weer gekopieerd.

Zondag was het dan eindelijk tijd om mijn fiets op te halen die ik de week ervoor had besteld.

Geeft toch aardig wat vrijheid, aangezien het station op 20 minuten lopen is. Eindelijk de mogelijkheid om een boulderhal op te zoeken hier in Osaka. De verwachtingen zijn hoog, want Japanners behoren tot de top van de wereld met vaak meerdere deelnemers tegelijk in de finale van een globale competitie. Ik denk aan grote hallen, uitgebreide trainingsfaciliteiten en vooral ook heel veel klimmers. De hal waar ik heenga heet Fun's Rock. De hal is klein, vrijwel geen trainingsfaciliteiten en weinig klimmers. Het rare is ook dat ze een google logo en een plaatje van google maps op de mat hebben geprint. Raar, het lijkt zo net alsof deze foto van internet komt.

Blijkt dat je zonder elkaar te verstaan prima met elkaar kan klimmen. Veel communicatie gebeurd met gebaren en bewegingen voordoen en praten is niet echt nodig.

Ik ben ook naar het shopping centrum geweest. Allemaal dure winkels en merken en wat niet. En dan ineens, tussen al die wolkenkrabbers en warenhuizen, een shrine.

Het deed mij denken aan de film Up. Een heel raar gezicht. En je kan wel zeggen dat dit in shrinend contrast staat met de arme wijk waar ik het eerste weekend was.

Maandag is dus de dag van de ouderen. Ik ben naar Mount Rokko gegaan. Een bergtop in een gebergte tussen Osaka en Kobe. De hike is deels pittig, een rotswand omhoog klauteren,

en deels makkelijk, vrijwel horizontaal.

Ik pak de trein naar Ashigawa station en heb daarna geen idee waar ik heen moet. Op internet kon ik niet bijster veel informatie vinden over de hikes die mogelijk waren. Maar een bergtop mis je niet zo makkelijk, dus gokte ik het er maar op. Toch was ik blij dat er veel andere hikers waren die ik kon volgen en iemand die mij in Engels uit kon leggen wat er allemaal te doen was in de bergen. De hike zou leiden naar de top van Mt Rokko en daarna kon ik doorlopen naar badhuis Arima onsen. Een aantrekkelijk vooruitzicht, want wandelen met hoge luchtvochtigheid en 34 graden is toch best intens en alles wordt er nat van. Helaas is de onsen nooit bereikt. Binnenkort nog maar eens proberen. Op de top van de berg was een groep bezig met een thee ceremonie waar je bij kon aansluiten. Een warm onthaal op een nog warmere dag. Hieronder een visuele representatie van de wandeling.

Een random moment

En dit dan, allemaal rare kronkelende bomen. Een zooitje ongeregeld...

Maar als je als een generaal gaat schreeuwen, dan gaan ze allemaal in houting staan.

Net voor de top, je ziet hier vrijwel heel Osaka.. Nogal groot, zoals ik duidelijk probeerde te maken in de vorige blog.

Het uitzicht van de top.

En wat is dit dan?

Oja, ik ben boven.