15 - 20191208 - Een echte vakantie en een broer

8 december 2019 - Onomichi, Japan

Op zondag ontmoette ik Jori in Hiroshima. Er staat veel op de planning (lees: deze blog is lang).

Maandag staan de eerste activiteiten op de planning. Dat was het A-bomb museum. Meerdere monumenten en een museum vol informatie gewijd aan de nucleaire bom die Amerika op Hiroshima heeft gegooid. We begonnen bij de Genbaku dome. Een gebouw, ontworpen door de Tsjech Jan Letzel. Het geraamte van het gebouw staat nog en alle rommel ligt erbij als na de explosie. Dit gebouw was 150 meter horizontaal en 600 meter verticaal verwijderd van het epicentrum van de explosie. Iedereen die in het gebouw aanwezig was, was opslag dood, verbrand en verdampt. Ik zie dit gebouw en kan me niet helemaal voorstellen wat voor hel dit was.

IMG_7601

Maar daar hebben ze een museum voor ingericht. Een verhaal waarin veel mensen dood gingen. 140.000 door een enkele bom. Hij werd gedropt en mensen zagen een flits, wisten niet wat het was, keken ernaar en werden leven verbrand. Was je buiten de verbrandingszone, dan ontving je een lekkere dosis kanker-straling waardoor je acuut of op ietwat langere termijn pijnlijk en onverklaarbaar dood kon gaan. Onverklaarbaar, omdat men nog niet wist wat zoveel van die straling met een mens deed. Bleek dat dit niet fijn was. Foto's van hoe het in Hiroshima de dagen/weken erna was, hoe de mensen eruit zagen en wat er allemaal aan noodhulp werd gegeven. Niet leuk om te lezen maar wel erg interessant.

Er gingen veel brieven heen en weer tussen familie en vrienden. Een van deze brieven is bij mij blijven hangen.

"Be good so everyone can love and take care of you. I hope you are not a crybaby anymore. To my darling Sakiko, from your mother. Good bye."

Nu is een gepast moment om de letter "F" op je toetsenbord in te drukken voordat je verder leest.

Daarna door naar een kasteel. Klinkt een stuk minder intens, maar vaak gaat dit eigenlijk ook over vermoorden en over lijken gaan. Aaaaaaany-waaaay, kwamen we bij een brug met allemaal vissen in de water. Dan wordt de imitatie-game gespeeld uiteraard. Wie doet die nu het beste?

IMG_7614

Het kasteel was verder erg oninteressant. Wel mochten we een zwaard vastpakken. Die zat vast aan kabels, maar je kon voelen hoe zwaar die was. Vet cool! Dus hier zien we Jori het zwaard vasthouden.

IMG_7616

En ook het uitzicht was wel tof.

IMG_7618

De dag erna (dat is dinsdag, de dag na maandag) gingen we wandelen. Een hike die heet Sandankyo Gorge. 6 Uur hiken door een bos. Het pad is vrijwel geheel beton of asfalt. Klinkt kut, maar ik ben er blij mee. Het lopen is veel stijgen en dalen, maar mijn benen hoeven niet de hele tijd te corrigeren voor een oneffen pad. En de omgeving is ongerept.

IMG_7637IMG_7638

Ook al komen we uit Holland en zijn we natuur  gewend. Dit is next level. In het begin ben ik nog redelijk content en kan ik het allemaal bevatten.

IMG_7669

Maar dan uuuuuuh.

IMG_7671IMG_7675IMG_7677

Ja en hier zie je de uiteindelijke uitwerking. Dit gaat HE-LE-MAAL de foute richting op joh...

IMG_7998

Helemaal gaar en met een hele lege maag komen we terug in Hiroshima. Er blijkt hier hele lekkere ramen te zijn. Ik sms Yofu-san om te vragen waar dat precies is. Ze adviseert een restaurant, we lopen er heen, en? BLIJKT DICHT TE ZIJN. NEEEE JOH. Nou ja, dan maar weer terug richting hotel. Komen we een restaurant tegen, gluren we door de ramen en denken, dit kan er ook zeker mee door. We zien het bij andere gasten staan en ruiken het. We zijn overtuigd. We bestellen wat en weten eigenlijk niet zo goed wat er gaat gebeuren. Krijgen we een bak met groente en vlees voor ons neergezet op een gaspit. Ik ken dit, denk ik, dit is wat ik heb gegeten op mijn welkomstfeestje. Het is Koreaans. De naam weet ik niet meer, maar lekker belangrijk. Het begin als een berg rauw eten.

EF028387-F3BD-43CF-BA30-D08AE2006C39

Dan roer je een beetje, komt er vocht uit de groentes en dat mengt met de kruidenprut die ertussen was gestopt.

F50C3CA9-28F9-47F3-B0DA-C9184023BA82

En wat je overhoud is een aantal remsporen.

3B9A2D20-32C0-457D-A771-450817E933CF

De dag daar weer na gaan we naar Miyajima island toe. Daar staat namelijk een gate in de water. Een grote trekpleister voor toeristen. Veel Japanners hebben deze gate aangeraden. Ik heb er onderhand al een paar duizend gezien, maar deze, DEZE MOET JE ECHT ZIEN. Jeetje mineetje. Nou ik houd ook wel van een boottocht. Dus daar gaan we dan maar gehoor aan geven. Op naar Itsukushima gate. Het lijkt wel op Nara. Ook hier zijn veel herten. Deze mag je alleen niet voeren. Ondertussen is Jori een Disney prinses geworden. Of hij is om op te eten. Hij heeft in ieder geval iets magisch aan zijn vingers, iets dat lekker ruikt.

IMG_7719

En ik? Ik heb wederom dikke sjans hier!

IMG_7999

Pfff, zoveel afleiding. Nou dan maar op naar de gate. Ik heb ook een nieuwe hoed gekocht, en de gate zien we op de achtergrond!

IMG_7736

Wat een aanfluiting, haha.

Tijdens de avond van deze dag gaan we naar een Kagura show. Het is een Japans sprookje, uitgevoerd door studenten van de theater academie, dus lekker goedkoop.  Dit stel absoluut niet teleur. Vier muzikanten maken vrijwel non stop muziek die de dans begeleid. Het gaat over een monster die via rook het paleis binnendringt en de emperor ziek maakt. Een van zijn ministers beseft dit en stuurt zijn beste strijder om het monster te vermoorden. Eerst komen de strijder en zijn knecht de rook tegen.

IMG_7760

Het scherm erboven is voor de ondertiteling. Er wordt veel in het Japans gezongen. Blijkbaar denken ze ook dat westerse Engels sprekenden rook anders interpreteren. Helaas heb ik niet gevraagd waar dit vandaan komt. Daarna komt het monster te voorschijn en beginnen ze heftig te vechten/dansen.

IMG_7762

De avond is twee maal drie kwartier entertainment. De eerste show met Engelse ondertiteling, de tweede zonder. Maar het is zo uitbundig uitgebeeld dat het duidelijk is wat er gebeurd. Het is de Japanse versie van de Sirenes.

Daarna wandelen we naar huis. Zoals jullie al weten is kerstversiering hier helemaal de shit. Hiroshima doet absoluut niet onder in vergelijking met Osaka. Wie kent nou niet de:

IMG_7783 kerst eenhoorn?IMG_7784 kerst t-rex?IMG_7785 kerst draak?

IMG_7793 kerst sphinx?

Wij worden er in ieder geval flink duizelig van.

IMG_7779IMG_7780

We vertrekken naar Onomichi. Onomichi is het begin van een tocht over de Seto inland islands. Meerdere eilanden, verbonden met verschillende bruggen. Het plan is om hier een deel van te fietsen. We komen aan in het hostel en worden warm onthaald door de gastvrouw die haar kind eten geeft. Dit kind is super schattig en net 1 jaar geworden en zijn hele gezicht zit onder het eten. Ik vraag me af of hij wel wat gegeten heeft, maar dat is verder mijn probleem niet. We krijgen een stoel aangeboden en er worden wat kaarten tevoorschijn getoverd. Deze vrouw kent haar gasten. Ze omcirkelt vanalles van eten, tot onsen tot een uitleg van de fietstocht. Ze spreekt verrassend goed Engels, wat de aangelegenheid erg aangenaam maakt. Ze verteld ons over een onsen en over een plek die enkel open is op vrijdag, zaterdag en zondag en waar ze Okinomiyaki maken. Deze vrouw runt, samen met haar man, een hostel. In dit hostel wonen zij ook en hebben ze twee kinderen. Als ik opsta en via de keuken loop zie ik het gezin daar zitten en wordt ik warm verwelkomt. Het lijkt mij best raar om zo te leven. De kamer van het oudere kind (rond de 7 a 8 jaar) zit aan de keuken vast.

We hebben honger en gaan richting een ramen shop. Jori moet en zal vanavond eindelijk weer ramen eten. Hopen dat Bill Gates dit maar niet te horen krijgt... We zien iets op het menu staan. Het heet een honderd jarig oud ei. Dit is precies wat je denkt dat het is..

IMG_7805

Daarna eten we ramen en gaan we richting huis. Bijna thuis aangekomen horen we muziek en nog meer geluid. We stoppen met lopen en lokaliseren waar het geluid vandaan komt. Gevonden! We steken de straat over en lopen een bar in. Daar vinden we een lege bar en een zingende barman. Hij doet aan karaoke. We zijn meteen getriggert, bestellen een drankje en vragen een nummertje aan. De barman ziet ons en is in extase. We zijn zijn eerste klanten van de dag. Hij schenkt ons drankje in en pakt zijn telefoon. 5 minuten later komen er drie gasten bij. Wij hebben sterk de indruk dat deze mensen gebeld zijn voor extra gezelligheid. Hoe het ook zit, gezellig word het. Iedereen zingt zo nu en dan en met gebarentaal wordt het een en ander gecommuniceerd.

IMG_7807

De dag erna staat de fietstocht op de planning. Dit is het gene waar ik, denk ik, het meeste naar uitkijk van deze hele reis. Fietsen van eiland naar eiland. We huren twee fietsen en gaan per ferry naar het eerste eiland, om daar de tocht te beginnen. De eerste brug wordt afgeraden, omdat je daar op dezelfde baan als de auto's fiets, wat erg onveilig is. Ik houd van fietsen, maar denk dat de langste afstand in een sessie misschien 20 km zal zijn. Jori daarentegen heeft 12.000 km gefietst. Klein niveau verschil.

We beginnen met naar een uitzichtpunt gaan. Dit was blijkbaar een zwaar stuk. Ik had er niet echt bij stil gestaan. De vrouw van het hostel zij dat het 15% stijgen was. Dat was het, voor een half uur fietsen, als je in een maal doorfietst. Lekker begin. Ik ben na 5 minuten maar gaan lopen, want dit was helemaal kansloos voor mij. Maar het uitzicht hierboven was ongekend.

IMG_7810IMG_7815

En het chille is, als je eenmaal boven bent met een fiets, is naar beneden geen probleem. Dat ging HARD, hoooo-ly shit. Daarna werd het minder intens. We doen de aangeraden route en het meeste stijgen is net voor een brug als je van zeelevel naar bruglevel moet. Dis is tussen de 1 en 1.5 km met een gemiddelde stijging van 3%. We fietsen uiteindelijk 112 km. HONDERDENTWAALF. Echt wel veel hé. Ik ben trots op ons.

Daarna gaan we naar het aangeraden okonomiyaki restaurant. Hier werken twee zussen en een broer. De broer verteld ons dat ze dit restaurant drie dagen in de week open hebben. Verder doen ze niks. Ik neem aan dat ze met pensioen zijn en dit als aanvulling gebruiken. Nee hoor, dit restaurant is al 60 jaar in de familie en hebben ze overgenomen. Hun leven is drie dagen koken, vier dagen weekend. Onwerkelijk.

De week is nu nog steeds niet voorbij. We vertrekken naar Okayama. Echter maken we eerst een tussenstop bij Fukuyama castle. Ik heb een kut rolkoffer bij me en wil eigenlijk niet lopen met dat ding. Gelukkig zijn er vaak lockers op de station. Die zijn nu alleen allemaal bezet. Ik denk ook niet dat hij in de grootste had  gepast. Maar wat blijkt nou? Het kasteel is direct naast het station. Echt wel fijn, hoef ik niet te wandelen met dat ding. En Japan is vriendelijk voor de oudjes, dus zal er wel een lift zijn. Nou, lekker 5 trappen op met die koffer. Helemaal mooi. Komen we binnen, is ook nog eens het hele museum in het Japans. You win some, you lose some, I guess. Nou ja, dan maar weer de trappen af en de trein in.

Komen we aan bij het hostel in Okayama. Ook hier geen lift. Maar de eigenaar had mij al ge-smst dat we aan moesten geven als we er waren, zodat hij eventueel grote/zware koffers voor ons kon tillen. Nou, dat was meer dan welkom! Hij verteld ons dat er een feestje is in kamer 302. 302 is zijn woonkamer. We gaan erheen en ontmoeten zijn vrouw en kind, een vrouw Maria uit de Filipijnen en een architect uit Japan. Dat kind was echt te schattig. Hier hadden we weer de indruk dat er mensen waren opgetrommeld als gezelschap. Of het daadwerkelijk zo is maakt weinig uit. We praten over van alles. De eigenaar van dit hostel had het pand opgekocht toen het er nog helemaal pauper uitzag. Hij heeft een foto boek van de tijd dat hij het aan het opknappen is. Hij kwam hier met een doel. Dat doel heeft hij bijzonder succesvol uitgewerkt. Maria attendeert ons op een show in Japan waarvan ik de naam vergeten ben, iets in de richting van op reis in Japan. Het punt hierbij is dat de eigenaar van het hostel een radio show is begonnen met de dezelfde insteek maar dan op reis in Okayama.

4f531342-adca-45e1-a8e3-e8df9c2b02b5

Maar waarom gaan jullie dan naar Okayama? Nou, lieve lezer, we zijn hier gekomen, omdat hier een eiland in de buurt is. Maar die zijn toch op veel meer plekken in Japan? Je hebt al over een stuk of 6 eilanden gefietst en de gate in de water was ook in de buurt van een eiland. Ja, dat is allemaal waar. Maar dit eiland staat vol met kunst. En een van de artiesten die hier iets heeft staan heet Yayio Kusama. Yayoi worstelde met mentale ziektes, waaronder hallucinaties. Zij heeft kunst gemaakt, welke is geanalyseerd door psychologen en kwamen tot het inzicht dat het produceren van de hallucinaties die ze had, haar kon helpen ermee te leven. Behoorlijk intens. Ik ken haar via een puzzel die Thijmen had meegenomen toen hij in Japan was. Het is een puzzel van een gele pompoen met zwarte stippen. De achtergrond? Jaaaaa, dat weet je wel. Echt een gedrocht. Maar ook prachtig. Ik herinner me nog, dat ik meer dan een uur bezig was, om een stukje niet neer te leggen. Op dit eiland staat deze pompoen. En meer, namelijk, een rode pompoen met zwarte stippen. En dan nog heel erg veel meer van allemaal andere artiesten. Het eiland an sich en het uitzicht is ook super mooi. We hebben ook geluk dat het lekker zonnig is en dat we aan een trui eigenlijk genoeg hebben. Hier mochten in de meerdere musea op het eiland geen foto's gemaakt worden. Onderhand ben ik superieur in fotoshop, dus bij interesse kan ik mijn interpretaties laten zien van mijn indrukken. Echter ben ik onderhand al eventjes aan het typen. Geloof het of niet, deze blog is in een sessie getypt.. Dus voor nu houd ik er even mee op. Ik eindig de blog met een van de pompoenen.

Loek pumpkin

Nee toch niet. Ik zie in de foto-bibliotheek dat ik nog twee andere foto's in petto heb. Toch nog een kort verhaaltje. We houden van onsen en op dit eiland was er ook eentje aanwezig. Maar dit is meer een kunstobject waarin gebadderd kan worden. Dat betekend dus geen foto's en dit zal een van de weinige keren zijn dat ik zo een regel respecteer, ik bedoel, dat ik te lui ben om fotoshop te openen. Nadat we uit de onsen kwamen was de zon onder aan het gaan.

IMG_7988Het uitzicht was de hele dag al super mooi, maar dit was toch een soort kers op de taart.

IMG_7990 En nu heeft een of andere lutser de kers gestolen....

Foto’s

1 Reactie

  1. Wilma Jansen:
    9 december 2019
    En over de vissen imitatie...… Loek, ik kan zien dat je geoefend hebt !!!!!!