14 - 20191201 - Mijn laatste week, afscheid, karaoke, nog meer afscheid en een broer

Mijn laatste week in een universiteit. In ieder geval voor de nabije toekomst. In die nabije toekomst hoop ik toch gemiddeld zo een nul dagen per week in een universiteit door te gaan brengen. En ik ben er van overtuigd dat ik deze droom ga realiseren! Mooi spul.

Nu nog analyse uitvoeren over een bepaald temperatuur domein. Ik voer het domein in de machine in en wacht tot mijn sample de minimale temperatuur heeft bereikt (zou in vijf minuten moeten gebeuren), voer wat handelingen uit en zet de meting aan. Tijdens het wachten ben ik een beetje aan het niksen, wat zaakjes aan het regelen en mijn tijd aan het verdoen op het internet. Af en toe kijk ik of de temperatuur al laag genoeg is. Ik kijk. Verdoe mijn tijd. En ik kijk weer. En begin weer mijn tijd te verdoen. Mijn verstand staat op nul en registreer enkel dat de temperatuur nog niet laag genoeg is. Na een aantal herhalingen kijk ik op de klok en zie ik dat er al een uur voorbij is en de temperatuur is nog steeds niet bereikt. In staat van verwarring haal ik Yasuda-kun erbij. Hij verteld me dat de machine niet doet wat je wilt dat hij doet. Als hij naar 5 graden moet, dan moet je 1 graad invoeren. Wachten tot hij onder de 5 komt, de begin temperatuur weer veranderen naar 5 en alle handelingen snel uitvoeren. JA SJONGE! Wat een gedoe zeg. Maar goed, dat proberen dan maar. Blijkt dat hij rond de 4,3 graden blijft hangen als ik zeg dat hij naar 1 moet. Helaas duren de handelingen te lang en voordat ik ze heb uitgevoerd is de temperatuur alweer boven de vijf graden. JA SJONGE! Nou dan beginnen we lekker vanaf 6 graden. Vervolgens wordt de sample warmer en warmen en zit ik in deze warmte weer lekker mijn tijd te verdoen. Ik kijk of de bovenste temperatuur al is bereikt en dat is nog niet het geval. Wat later kijk ik weer, en weer, en weer. Jeetje, dit duurt wel lang zeg. Welke temperatuur is hij nu dan? O 49,8 graden. Ik kijk op de klok en zie dat er weer aanzienlijk wat tijd is verstreken en haal Yasuda-kun er weer bij. O ja, als je wilt dat hij op 50 graden stopt, dan moet je 52 graden invoeren als eindtemperatuur. Ah, oke, fijn dat je deze instructie in een sessie doorgeeft. Nu ik het eenmaal door heb hoef ik eigenlijk nergens meer over na te denken. De hele tijd dezelfde knoppen indrukken, geen idee wat ik allemaal aanklik want alles is in het Japans, sample vervangen en de hele mikmak begint opnieuw. Na een aantal samples heeft de machine de smaak te pakken. Ik stel hem in op 1 graad en met water weet hij te koelen tot -1 graad. On-ge-kent. Nu kan ik met een gerust hard alles instellen en de run laten beginnen. Nu moet ik alleen nog wachten tot hij bij de vijf graden komt en de analyse begint. In de tussentijd wat anders doen en we weten onderhand waar dit heen gaat..

Hier ben ik onderhand gelukkig klaar mee. De rest van de week was veel afscheid nemen. Dat begon in de klimhal. Ondanks dat ik de mensen amper ken, heb ik toch twee maanden meerdere malen per week veel non-verbaal gecommuniceerd. De eigenaar heeft een cadeautje voor me, Japanse pof met een foto van ons erop tijdens de competitie. Leuk! De rest van de sessie is zoals altijd. Beetje klimmen, beetje schreeuwen en proberen te praten en uiteindelijk lachen en ja knikken.

De dag hierna is het tijd voor zingen. Met een groepje gaan we richting Docomo, de grote karaoke-keten. Dat het hier populair is wist ik al. Maar dat ze in allerlei vormen, ruimtes voor groepen hebben, dat was nieuw. En dat ze 11 's ochtends tot 5 in de ochtend de volgende dag open zijn. Ja goed, als zingen een uitlaatklep voor je is, is het natuurlijk heel chill dat het vrijwel de hele dag door kan. En dit was niet eens in het uitgaanscentrum, dit was bij ons in de buurt van de universiteit bij het station. Matsu heeft het wel eens om 4 in de ochtend gedaan en ik heb geleerd dat andere collega's soms in hun eentje gaan, lekker alleen drie uurtjes zingen, haha, echt wel cool! Dat zou niet snel in mij opkomen. Maar moet toegeven dat het erg leuk is om te zingen. Ik kan de tonen niet goed nadoen en het ritme eigenlijk ook niet zo goed inschatten, maar soms gaat het over de inzet. Nu bijvoorbeeld. Karaoke is een aanrader

De dag hierna is er een afscheidsfeestje op de dorm. Eerst uit eten (waar altijd gyoza bij zit bij ons) en daarna gamen in de lounge van de dorm. Daar hebben ze een beamer en een Nintendo Wii met Mario Kart. Het duurt helaas niet lang voordat de machine over verhit raakt en we wat anders gaan doen. Fijn om nog eens samen te zijn met iedereen met wie ik voornamelijk heb opgetrokken van de dorm .

De dag hierna is er weer een afscheidsfeestje. Ditmaal op de universiteit. Ook het moment dat ik Murata-sensei een cadeau geef. Wat geef je zo iemand? Alcohol is in Nederland gebruikelijk. Maar dat vind ik suf, dus geef liever wat anders. Vorige week had ik iets anders gevonden. Onderhand was ik blij met mijn keuze, het is een mooie vaas. Ik stap zijn kantoor binnen, geef hem de vaas en hij zegt, ah, dat is een hele mooie Sake kruik, ik houd van sake, dus die gaat goed gebruikt worden. Hè kut hé. Het gesprek was bijzonder open. Het gesprek deed mij denken aan het gesprek dat ik in Nederland met John van der Schaaf had, die was in Nederland mijn begeleidende professor. Heel open, heel persoonlijk en nogal onverwachts om zo te praten met mijn begeleidende professor. Waar ik dacht dat het zo een tien minuten zou duren kletsen we meer dan een uur.

Daarna is het tijd voor de gyoza-party. Iedereen hier kent mijn liefde voor gyoza, die is vereeuwigd toen ik een Gyoza-club member card kreeg van het restaurant waar ik vaak at. We beginnen met gyoza inhoud snijden en mengen. Van het mengsel pak je een beetje en dat leg je op een gyoza vel. Het gyoza vel wordt dicht gerold en in een pan gelegd. Eerst wachten tot de onderkant bruin is, dan water erbij en een deksel erop. Stelt eigenlijk niks voor en het is super lekker.

Dit is dus gyoza, had ik al verteld dat het super lekker is?

Daarna is het veel evalueren wat ik hier met wie heb gedaan en herinneringen ophalen. Iets waar ik niet de energie en tijd voor had afgelopen tijd, dus dit was erg fijn om te doen. Het besef dat ik hier maar drie maanden ben geweest, mijn start langzaam en eenzaam was, maar wat ineens een heel druk leven vol nieuwe vrienden, bekenden en indrukken is geworden. Ik had een spelletje gekocht, een wiebelende toren waar je poppetjes op moet zetten, vallen ze? Dan ben je de Sjaak.

Dan is het tijd om te gaan. We lopen met zijn allen de universiteit uit. Met steeds meer mensen scheiden de wegen, tot ik nog met vijf man over ben. Besluiten nog een drankje bij mij in de dorm te doen en een kaartspel te spelen.

Ik praat nog lang met Ota-san. Ik heb veel met hem gedaan. Het gesprek is best raar. Voor hem is dit het afscheid en gaat zijn leven normaal verder, maar ben ik er niet meer. Ik verlaat dit leven, reis vervolgens twee weken door Japan, daarna ga ik terug naar Nederland, haal ik mijn diploma op, verhuis ik en moet ik opzoek naar werk. De komende maand in mijn leven gaat zo turbulent zijn, dat ik nog niet helemaal besef wat ik achterlaat en wat er gaat komen en wat ik daar als brave Hollander voor mening over heb.

De volgende ochtend pak ik alles in.

Ik weet niet hoe, maar ik heb het er allemaal in gekregen. Het is Schrödingers koffer. Te gelijk zit de koffer te vol, maar is hij ook leeg. Misschien blijkt er wel een klein zwart gat in te zitten als ik de koffer open doe. Misschien springt er wel een clownshoofd uit? Ik weet het niet. Op naar Kobe. Kom ik aan op station Ishibashi, zie ik daar Hamed nog. Leuk om hem nog eventjes te zien voordat ook hij voorlopig uit mijn leven is.

Op naar Kobe dus. Heb het een en ander gehoord over Kobe beef en hoe geweldig lekker dat wel niet is, dus ik wil dat eten. Maar waarom Kobe, daar is niks te doen? Dat is wat ik van veel mensen hoor. Dat sluit nog beter aan bij mijn behoeftes. Kobe beef eten en niks doen, dus Kobe is de perfecte plek om even een dag uit te puffen. Ik slaap in een capsule hotel.

Ik wilde dit graag eens ervaren. Helaas is het bed nog slechter dan op mijn dorm en is het super gehorige. Gelukkig hebben ze goede faciliteiten, een sauna, een onsen en een massage stoel. Massagestoelen in Japan gaan voor 5000 tot 10000 euro over de toonbalk. Ze hebben ze met hoofd-, nek-, rug-, schouder-, arm-, been- en voet-massage. Deze heeft niet alles, maar wel een beenmassage. Precies wat ik wilde. Dus even lekker ontspannen in de sauna, daarna in het lava-bad en dan in slaap vallen op de massage stoel. Erg prettig. Dan vertrek ik naar de vijfde verdieping, waar de lounge van het hotel is. Hier hebben ze een boekenkast vol met manga. Ook degene die ik lees. Helaas allemaal in het Japans, maar heel vet geregeld!

Eigenlijk wilde ik niksen, maar wandelen is net wat beter, dus ga ik wandelen. Ik kom een flat tegen, gebouwd onder een rails.

Ik kom een driedubbeldekkerweg tegen.

En Osaka is voor mij koning betreft de term Concrete Jungle. Dan is Kobe de tegenhanger met de term Iron Sea.

Wat een grote vis jonge!

Daarna is het op naar Hiroshima. Wat ik als het beginpunt zie van mijn twee weken reizen hier. Voor het eerst stap ik in een Shinkansen-line, de hogesnelheidslijn in Japan.

Dit type trein is de derde snelste trein van de wereld met een topsnelheid van 360 km/h en een operationele snelheid van 320 km/h. Hoewel ik dat niet als super snel zie, dan denk ik eerder aan vliegtuigsnelheden, is dit toch twee en een half keer sneller dan de Nederlandse treinen reiden.

Op nummer twee staat Fuxing Hao CR400AF, een chinese hoge snelheidslijn, de snelste niet Maglev trein met een operationele snelheid van 400 km/h.

Op nummer een staat een Maglev trein, de Shanghai Maglev, met een snelheid van 430 km/h. Niet de mooiste, niet de nieuwst en zelfs niet de trein met de duurste tickets.

Maar dan is er nog eentje die momenteel getest wordt. De L0, een Maglev trein ontwikkeld door JR (een grote railway company in Japan). Deze trein heeft een topsnelheid van 603 km/h. Erg specifiek is het wel, die drie. Althans, ze rekenen in mph en dan is het wel een mooi rond getal. Filmpjes op YouTube zijn de moeite waard, een trein die 600 km/h gaat is indrukwekkend om te zien!

Eindelijk aangekomen in Hiroshima en op naar het hotel waar ik de komende dagen verblijf. En dan is het alsof ik een déja vu heb. Loop ik door Hiroshima heen, komt er een man naar me toe. Hij spreekt Nederlands en hij denkt dat hij mij kent. Ik heb geen flauw idee waar ik hem van moet kennen. Nadat hij mij een tijdje heeft achtervolgt en de nodige woorden zijn gewisseld wordt het mij duidelijk dat het mijn broer is. Gezellig hoor, is mijn broer ineens in Hiroshima!