13 - 20191124 - Laatste progress meeting, een gay bar en Kyoto

Een dag van de afgelopen week had ik mijn laatste progress meeting. Nu heb ik eindelijk een gegronde verwachting. Iedereen zit ver uit elkaar, het wordt ongemakkelijk, raar en er zullen veel stiltes zijn. Zoals het altijd ging. Het verleden is de sterkste indicator voor de toekomst. Niet in dit geval. De drie professoren zijn aanwezig en ook een associate professor. Ik deel mijn report uit. Ditmaal heb ik eigenlijk niet mijn best gedaan om academisch over te komen. Dit heeft een aantal redenen. Ik heb weinig motivatie om door te werken, schrijven hoe ik denk kost minder moeite, dus schrijf ik maar op wat in mij op komt. En mijn synthese is totaal geflopt en dit ging gepaard met een staat van lethargie. Er zijn allemaal dingen gebeurd waardoor het logisch was dat het allemaal gelukt was. Maar deze samenloop van omstandigheden kan blijkbaar ook voorkomen en dan lukte het juist, precies, niet. De collega die mij begeleid was hier niet van op de hoogte dus wij denken dat alles soepel verloopt. Na wat reinigingen besluit ik om een analyse te doen van wat ik nog over heb. Alleen maar start materiaal. Er is helemaal niks gebeurd. Jawel, waardoor het leek alsof er wat is gebeurd, is omdat er dingen ontbonden zijn. Ik heb omgekeerde synthese uitgevoerd. Lijkt me toch ook wat waard. Ik heb onderhand 2% over in gewicht van mijn start materiaal. In mol zal het onder de 1% zijn door de toegevoegde componenten. Kan ik niks mee. Ik heb ook nog maar kort de tijd om wat te doen, dus ik krijg een simpele analyse toegewezen. Bezigheidstherapie zullen we het maar noemen. Genoeg materiaal voor een discussie, want in 2 dagen leer ik geen nieuw apparaat uit mijn hoofd. Vrijwel de hele meeting ging hierover. Geen gekke stiltes dit keer!

Zaterdag zouden we naar een festival gaan om te dansen, maar we zijn geëindigd in een tweedehands zaak. Hier was een oven in de aanbieding en die wilde Hamed graag kopen. Ik had een cadeautje nodig voor de professor dus sloot bij hem aan en hoopte wat te vinden voor zijne sensei. Maar ik heb nooit echt een idee wat ik voor zo iemand moet kopen. Ik ken hem niet goed en wil geen alcohol geven. Wat geef je dan? Bloemen, hoor ik deze ochtend van Manuela, bloemen voor vrouwen. Advies op maat, zullen we dit maar noemen. Uiteindelijk heb ik een cadeau gevonden, gekocht en besluit er niet meer over na te denken. Moet eerlijk bekennen dat het me niet zo heel veel uitmaakt. Het moet wat volume hebben en er enigszins oke uitzien, verder zal ik het mysterie van "wat-aan-de-professor-die-me-heeft-geholpen-met-mijn-internationale-research-report-te-geven?" nooit oplossen. Kan bij de rest van dezelfde mysteries in een doos, ergens achter in mijn hoofd. Ik kan een foto posten van het product, maar het is ingepakt in bubbeltjespapier, dus echt veel waarde zal het niet toevoegen. Hamed wilde dus een oven kopen. Normaal tweedehands kosten die rond de 5000 yen. Deze? 800! Wat?! Hoe is dit mogelijk? "Dat maakt niet uit. Ik moet hem hebben", zegt hij. Logisch. Een deal te mooi om waar te zijn. Ik wist initieel niet hoe ver die toko was, maar het was een stevige 15 minuten lopen. Na aankomst zeg ik dat het handig was geweest als mijn fiets was meegekomen, dan hadden we daarop de oven kunnen transporteren. "Nee joh, ik draag hem wel". Klonk alsof hij is voorbereid. Nou, wij dus naar die oven kijken, wilt hij hem optillen. O, toch wel zwaar. Volgende stap, vragen of hij aan huis bezorgd kan worden. De werknemer spreekt geen Engels, dus dit komt niet aan. Hij snapt oven wel en loopt mee. Daar wordt uitgelegd dat hij hem best wilt verkopen, maar dat hij in deze omgeving niet werkt.

Blijkbaar is Japan opgedeeld in een oostelijk netwerk en een westelijk netwerk. Beide werken op 100 Volt, maar het oosten gebruikt 50 Hertz, het westen 60. In principe maakt dit weinig uit voor elektrische gebruiksvoorwerpen. Dit kan enkel problemen opleveren, of zelfs het voorwerp beschadigen, als het verwarmende elementen beschikt. Balen. Ook maakt dit het transport van elektriciteit over verschillende delen van het land lastig. Ook zijn ze volledig geïsoleerd van de rest van de wereld op dit vlak. Voor de Fukushima ramp werd meer dan een derde van alle elektriciteit opgewekt met nucleaire plants. Na de ramp zijn vrijwel alle andere plants op hold gezet en zijn ze flink gaan investeren in zonne energie. Met een totaal van 50 GW zijn ze in absolute termen het derde land van de wereld, het vierde als de EU als een entiteit wordt gezien. Kijken we echter naar percentage van verbruik, dan zakken ze naar de zesde positie met een dekking van 6,9% van het totale verbruik. De EU zakt dan naar 14de positie met een dekking van magere 4,3%. Honduras doet het blijkbaar heel goed, eerste positie met een dekking van 14%.

Daarna gaan we richting Umeda, want we wilden eigenlijk gaan dansen op het festival. Dat is al bijna afgelopen en zou ook anderhalf á twee uur deur tot deur reizen zijn. We komen aan op Umeda en de kerstverlichting neemt nieuwe proporties aan. Er hangen nu bellen en slingers vol verlichting.

Muziek begin te spelen en alles wiebelt en knippert. Best heftig. Op een station vol mensen, stoppen veel mensen met bewegen en kijkt naar boven, pakt de telefoon en begint te filmen. Ondanks de muziek is het ineens heel rustig in de hal. Heel vet.

Daarna gaan we aan de wandel, op zoek naar eten voornamelijk. We vinden een Izakaya in een heel smal straatje. De meeste plekken zijn binnen. Stel je voor, een ruimte van ongeveer 3 meter breed en tien meter diep. Het kookgedeelte neemt dan 1.5 tot 2 meter in beslag. Aan dit gedeelte zit een de buitenkant van het gebouw een uitbouwsel waar twee mensen aan een tafel kunnen eten. Alleen is dat een uitgekozen locatie voor mensen om te eten en ineens weg te rennen. Dus worden de mensen die daar zitten opgesloten in een halve cirkel van helder douchegordijn met handvaten waarvan de handvatten aan elkaar worden vast gezet door een nummerslot. Een heel raar gezicht.

Hierna gaan we opzoek naar een club. Het enige probleem is dat we niet al te lang hebben, omdat we de laatste trein moeten halen. Na wat rondvragen en rondkijken vinden we een club met een entree van 3000 yen. Helaas wat teveel voor een uurtje á anderhalf. We besluiten maar op zoek te gaan naar een bar, want de clubs beloven weinig goeds, voor de meeste moet je een dergelijk bedrag betalen. We eindigen bij een bar die "the Village" heet. Een regenboogkleur deur, dus weten we hoe laat het is. Het is niet enkel gay en bar en kletsen. Deze bar heeft wat extra's. Het begint als de vrouw naast me begint te zingen. Blijkbaar doen ze ook aan karaoke. Leuk hoor, het help dat deze wel erg goed kan zingen. Anderen doen het ook, maar dat klinkt vreselijk.

Dan wordt het ineens heel druk in de bar. Alsof men weet wat er gaat gebeuren. De vrouw naast me kijkt me mysterieus aan en zegt dat er een speciale show gaat beginnen. Er komt een Japanse man met intens rood haar het podium aan. Zijn kleding matched zijn haar. Hij dans een beetje HipHop-achtig over het podium. Oke, niks raars of speciaals, behalve dat ik niet vaak in een karaoke/dans bar kom. Daarna komt de prinses uit Frozen het podium op.

Met kleding om te overleven in Siberië in een bar waar de thermostaat op standje Sahara staat lijkt het me geen comfortabele outfit. Maar daar heeft ze natuurlijk over nagedacht. Gewoon kleding uitdoen, eerst de jas, dan haar jurk, en daarna de rest ook nog maar. Zo onverwachts lopen we een erotisch sprookje binnen. Niet fout.

Maar hier houd het niet op. De volgende act is denk ik, nee, weet ik, het hoogtepunt. De muziek begint, Burlesque. Door de gordijnen op het podium verschijnt een been, visgraat legging, geschoren en getraind, een hoge hak. Er volgt een arm, met zweep. Er wordt naar het publiek gewezen. Dan volgt de rest, strak stringetje, een vrouwen colbert, mooie blonde Andrelon perfecte krul krullen. Dit is next level showbizz.

Hij loopt sierlijk over het podium mensen serieus aan te staren alsof hij ze straf wilt geven. Ook hier vlogen de nodige kledingstukken door de bar heen.

Voor Hamed uit Iran was dit de eerste keer. Voor mij eigenlijk ook. Hij helemaal enthousiast en nog steeds de behoefte om te dansen wilt hij het podium op, dus volgen wij niet veel later met een Backstreetboys liedje, karaoke stijl. Wel kleren aan, maar ondanks de kleren joelt en klapt iedereen voor ons kattengejank.

De volgende ochtend is het vroeg opstaan, half negen hebben we afgesproken in de lounge van de dorm, om naar Kyoto te gaan. Veel mensen en het internet vertellen mij dat dit de beste tijd is om naar Kyoto te gaan, omdat veel bomen aan het verkleuren zijn. Dat moet ik zien natuurlijk. Ik ben de aangewezen gids en besluit om het pad van de filosofie nogmaals te bewandelen. Daar ben ik al eens geweest, maar het was een mooi pad, met veel shrines en nu hopelijk een breder kleurenpalet dan de 50 tinten groen van voorgaande wandeling. Nou, het kleurenpalet was inderdaad anders, maar voornamelijk omdat het allemaal een dorre dode bende bomen was geworden.

Op naar shrine een dan maar en hopen dat het er daar levendiger uitziet. Nou, dat deed het. Met mijn moeder was het nog laagseizoen en was er bijna niemand. Ditmaal was het hele pad door het park om de shrine eigenlijk een lange rij. Maar aangezien ik daar reeds veel ervaring mee heb was dat geen probleem.  Ook de bomen zagen er wat beter uit in dit park.

Deze boom is gewoon een show-off..

En ik ben er eerder geweest, heb twee foto's ongeveer nagemaakt. Kunnen jullie vergelijken.

Hier sta ik er zelf zelfs op!

We zouden daarna verder lopen over het pad van de filosofie, maar dat was niet echt meer wat we wilden. Dus sloegen we ergens linksaf en liepen we de bergen in. Dit was zoals mijn hike op Mt. Rokko. Hier waren alle bomen nog groen. De verkleurende bomen zijn Japanse Maple leaf trees en bosjes, beide niet te vinden in dit bos, je kan zeggen dat je deze bomen door het bos niet meer kan vinden. Anyway, wij aan de wandel en totaal verdwaalt natuurlijk.

Huh? Wat? Waar?

Het plan was om vanaf tempel 1 (Ginkaku-ju temple) naar tempel 2 (Kiyomizu-dera) te wandelen. Dat kon makkelijk via het pad van de filosofie, maar daar liepen we niet meer. We hadden tempel 2 dus een soort van opgegeven. Nu met een random wandeling door de bergen zijn we verrassend ver in de goede richting gelopen, dus besluiten we alsnog een kijkje te nemen. Het zou 49 minuten lopen zijn, maar dit blijkt een leugen.

We lopen, en lopen, en lopen. We proberen hopeloos onze bestemming te bereiken. Maar als we de helft van de resterende afstand hebben afgelegd, verdubbeld het aantal mensen in onze omgeving en beginnen we langzamer te lopen. Nu duurt de helft van de resterende afstand even lang als de afstand die we zojuist hebben afgelegd. En dan verdubbelt de concentratie mensen om ons heen weer, waardoor de volgende helft van de resterende afstand even lang duur als de voorgaande. Is het mogelijk om ooit aan te komen? Zijn we wel echt onderweg? Ben ik wel in Japan? Ben ik wel?

Gelukkig zijn alle antwoorden ja. bij aankomst na deze existentiële wandeltocht, wachtte er een prachtige zonsondergang en uitzicht over Kyoto op ons. Helaas werkt mijn camera niet optimaal met weinig licht, dus hier een impressie.

En dan nu op naar mijn laatste werkweek in Japan!