12 - 20191117 - Een ziekenhuis bezoek, nieuwe routes en Namba

Deze week heb ik een uitslag op mijn huid gekregen. Een uitgesproken kans om de ziekenzorg in Japan te ervaren. Ik heb verhalen gehoord, mythes, over de zorgkliniek op de campus. Meerdere malen per jaar worden studenten die er langer dat 6 maanden verblijven opgeroepen voor een full body check-up. Waarom? Dat is de vraag. Dus ik in de ochtend naar Yofu-san toe voor informatie en de vraag wat moet ik nu? Ze belt met de post, maar niemand daar spreekt Engels. Ik ga opzoek naar iemand in mijn vakgroep die mij kan assisteren tijdens deze tocht. Hidekazu kan mee.

We komen aan bij de post en ik wordt direct geholpen. "Doe je schoenen en sokken maar uit. En je broek." "Wat? Waarom mijn broek?" Nee die mocht gelukkig aan blijven. Ik laat mijn uitslag zien en we worden doorverwezen naar de huisarts. Tot zover gaat het redelijk vlot. Ik weet al welke zalf ik nodig heb en in Nederland kost het mij meestal 15 minuten om dit in handen te hebben vanaf het moment ik de huisartsenpost binnen stap tot wanneer ik de apotheek verlaat. In Japan weet ik het nog niet, ik ben benieuwd! Ik zie de zorgkliniek als een soort huisartsenpost, maar ze hebben geen kennis van huid, dus moet ik naar een ziekenhuis. Dit ziekenhuis is niet zoals in Nederland een ziekenhuis eruit ziet, maar meer een huisartsenpraktijk. Wij naar binnen en Hidekazu legt uit dat ik dringen hulp nodig heb. "Zijn voeten verkeren in een staat van ontbinding!" De extravagantie hielp niet. Wachttijd? 1 uur.

Deze dag was ook de dag dat het eigenlijk te koud was voor een kale man om zonder muts te lopen. Ik zag wat kledingwinkels in de buurt, dus stelde voor om daar langs te gaan. Dus op zich is de wachttijd niet echt een probleem. Ik heb sowieso weinig motivatie om te werken de week nadat ik ben afgestudeerd, ik wil eigenlijk gewoon niksen. Hidekazu werkt zich altijd het ongans, dus vind het ook geen probleem. We lopen door het winkelcentrum waar ze allemaal paraplu's hadden opgehangen.

Na een uur komen we terug en verwachten we snel aan de beurt te zijn. We lopen naar binnen en er wordt ons verteld dat het nog minstens 30 minuten duurt. Oke, dan gaan we er maar weer vandoor. Na nog een wandeling moesten we alsnog nog een half uur wachten. Totale wachttijd, ruim twee uur. Blijkbaar is het gebruikelijk om 's ochtends vroeg langs te komen en een afspraak te maken. Dan krijg je een indicatie mee wanneer je geholpen wordt. Deze mensen krijgen dan voorrang op iemand zoals ik die op een random moment de zaak in komt lopen en geholpen wilt worden.

Het is geen lastige diagnose, ik trek mijn sokken en schoenen weer uit en binnen twee minuten staan we buiten met een recept. Op naar de apotheek. Die wordt hier in het Engels "the chemist" genoemd. Doet me denken aan Breaking Bad, of überhaupt aan illegale praktijken, het klinkt lekker. Goed, wij dan daarheen, het is het aangrenzende gebouw. Er werken veel mensen, ik denk tien. Er zijn niet veel klanten, ik denk acht. Toch mogen we hier ook weer een uur wachten, alleen werd er ditmaal geen indicatie gegeven over de wachttijd. Waarom het zo lang duurt is mij een raadsel. Ik vraag me sowieso altijd af wat apothekers in hun achterkamertjes doen. Zo druk in de weer terwijl ik een tube in mijn handen geduwd krijg. Ik zie die tube en denk "die zal wel zo geleverd worden door de fabrikant". Maar dat zal wel niet, dan zou het allemaal niet zo lang duren. OF het is een complot. Alles wordt daadwerkelijk kant en klaar geleverd en stiekem doen ze geen reet daarachter. Beetje Netflix kijken en dan een random timer zetten. Ik heb in ieder geval geen idee.

Totale wachttijd, 3 uur. Totale reistijd? 1 uur.

Zaterdag was het zover. De klimhal is ververst. Eigenlijk was dit al eerder het geval, maar dit was de eerste keer klimmen sinds toen voor mij. De hele wand is leeggehaald en er zijn nieuwe grepen opgehangen en nieuwe routes geplakt. Lekker wel, want alles wat ik kon klimmen heb ik gauw al zo een tien a twintig keer geklommen en komt me onderhand mijn neus uit. Ik krijg een blaadje in mijn hand geduwd en heb een maand de tijd om alles af te vinken. Ik heb er twee weken voor, dan vertrek ik alweer. Ik zie wel hoe ver ik kom, maar een beetje competitie geeft mij toch weer wat meer motivatie om te klimmen. Ota-san is mee, maar houd zich in, want het plan voor de avond is om te gaan bowlen. Dan is wat kracht in de vingers wel fijn ja.

Tussen het klimmen en bowlen door gaan we naar huis om te douchen. Hierna vertrek ik met Hamed richting het station, waar we Ota-san ontmoeten. Onderweg komen we een parkeerplaats tegen die ik vaker heb gezien.

Ik kon nooit zo goed begrijpen hoe het kan dat er overal twee auto's boven elkaar zijn geparkeerd. Dus als ik mijn auto erboven parkeer, dan heb ik pech en moet ik wachten tot de onderste auto is vertrokken? Ik snap er geen zak van. Elke keer als ik zo een plaats zie tob ik er eventjes over, maar heb de hoop al opgegeven dat ik het ooit ga ontdekken. Hamed heeft hetzelfde. Ditmaal staren we ernaar en ziet hij dat er een laag vak leeg is en alles heen en weer kan bewegen. Best logisch. Best handig.

We ontmoeten Ota-san op het station en hij heeft al last aan zijn armen. Lekkerrrrr. We vertrekken richting Namba. De kerstverlichting wordt meer en meer uitgebreid. Ook staat er een taart midden op straat.

We zoeken wat te eten. Volgens de Netflix serie streetfood is Okonomiyaki een gerecht wat gegeten MOET worden, dus gehoorzamen wij. We komen een tent tegen met een gigantische rij. Een gigantische rij? Geen probleem voor mij. Een Okonomiyaki is een soort combinatie van een pizza en een pannenkoek. Ze worden live voor je gebakken, ziet er heel cool uit.

Na een tijdje gewacht te hebben worden we meegenomen, niet naar binnen. Wtf is dit? Lopen we achter een Japanner een donker steegje in en worden we in een ander gebouw geleid. Helemaal raar dit.. Maar ja het is Japan, dus argwaan heb ik niet. En dan?! Komen we in een ander deel van het restaurant aan. Een lage tafel waar je een stuk beter zit dan in het deel wat op de foto staan. Wat rustiger ook. Best prettig.

Je kan vanalles in je pannenpizza doen. Maar er is er eentje met kimchi, dus ik bestel degene met kimchi. Mijn Okonomiyaki met kimchi is verreweg het lekkerste wat ik in Japan het gegeten. Mijn god dit is lekker. Ik heb zojuist geleerd dat Okonomiyaki "alles wat je wenst" betekend. Een aanrader dus.

Daarna is het op naar Round One. We gingen voor een potje bowlen, maar deze Round One is anders dan de andere Round One. Daar kocht je een ticket voor een activiteit, hier koop je tijd en kan je alles spelen wat je wilt. PingPong, poolen, op een mechanische stier rijden, niet echt bowlen, maar een soort van bowlen, namelijk bowlen met een kleinere bal en darten met een plastic bord met gaatjes. Het bowlen maar eigenlijk geen bowlen begonnen we en eindigde we mee. Tussen die potjes in hebben we gepoold. Het ging niet zo goed. Waarom weet ik niet zo goed..?