11 - 20191109 - Mijn afstudeer "Skype meeting", een badminton toernooi en imaginaire vissen

Gisteren was het zover. De finale van mijn studie. Dit zou gebeuren middels een Skype meeting, wat altijd super goed gaat. Meteen verbinding bij de eerste poging, helder beeld en geluid, dat soort zaken. Nu is John niet zo een held in communicatie. Dit gaat al een aantal weken terug, wanneer ik hem een mail stuurde met de vraag wat de verwachtte eindproducten zouden zijn. "Huh, eindproducten? Moet je een verslag schrijven dan? (moet ik nog meer dingen doen..)" Uuuuh, weet ik veel, maar ik denk het John, hoe wordt ik anders beoordeelt? Ik had het nagevraagd bij de docent die de cursus organiseert en ik moet een verslag en presentatie maken. "Oke, ja lever maar een verslag in, presentatie is niet nodig. We praten wel even via Skye o.i.d." Dus gisteren (wat onderhand al niet gisteren meer is..) was het zo ver. Ik had mijn Skype naam gemaild en verwachtte dat hij mij uit zou nodigen. Dit gebeurde niet. Na een kwartier stuur ik hem een mailtje. Weer later krijg ik een mail terug dat het niet via traditionele Skype gaat, maar via Skype Business. Dit klinkt meteen als foute boel, maar goed, hij wenst, ik lever. Ik moet op een link klikken, wat downloaden, installeren en dan kan ik deelnemen aan een video-oproep. Het downloaden lukt, het installeren niet echt. Ik zit onderhand wel in de lounge van de chatroom en we praten typend. John stelt voor om het naar maandag op te schuiven, maar daar heb ik niet zoveel zin in. "Oke, typend kan ook, ik heb eigenlijk maar een vraag." Hij stelt hem, ik beantwoord en ik ben geslaagd. Ik denk dat de ratio "tijd om te verbinden" vs "tijd om de vraag te stellen en te beantwoorden" zo rond de 30 ligt.

Zoals altijd had ik een verwachting. Wederom was mijn verwachting niet dat ik MSN-style mijn studie af zou ronden, bleek dat even helemaal ver van de waarheid te liggen.

Vandaag moet ik vroeg op. Ik heb een badminton toernooi. Ik speel in een team met Angelo. Eigenlijk is het een Chinees met de naam Lin, maar in het westen is het blijkbaar gebruikelijk om Aziatische mensen een "makkelijke" naam te geven. In het echt heet hij Lin Jianhong, niet perse een lastig naam, maar wahdevvah..

Staan we dan als twee ongetrainde gasten op een badmintonveld, niet wetende wat te verwachten, maar hopend wel wat shuttels te raken. We beginnen met onze eerste wedstrijd. We schudden de handen met de scheidsrechter en de twee tegenstanders. Eentje is een beetje gezet, dus ik verwacht dat dit team net als ons is, ongetraind. Rock-paper-scissors wordt gespeeld voor wie mag kiezen tussen veld of service. We verliezen en krijgen de service. In het begin gaat het redelijk gelijk op. We verliezen de set met 11 - 5. De volgende set is al wat slechter. Ondertussen ben ik ook tot de ontdekking gekomen dat mijn handvat afgeeft en is mijn hand zo zwart als een zwarte regenboogpiet. Toch niet heel chill, dus ik ga opzoek naar een ander racket. Helaas zijn de publieke rackets niet helemaal jofel, aan elkaar genoopte kabels bijvoorbeeld. Onze nieuwe tegenstanders zien het slechte racket en beide bieden ze hun extra racket aan. Oke, extra racket, lichtgewicht. Foute boel. Oh en ze zijn ook nog eens duur dus we moeten voorzichtig zijn? Okeeeeee. 11 - 2 en 11 - 0 verloren. Veel beter werd het niet. En waar we dachten dat onze eerste tegenstanders redelijk ons niveau waren, waren ze eigenlijk coulant, want die versloegen onze tweede tegenstanders met gemak. En zij werden in de finale dan weer redelijk makkelijk door de andere finalisten verslagen. Camping-skills zijn blijkbaar niet genoeg om een badmintontoernooi te winnen. Balen man.

Hier de linker halve velden van de finale wedstrijden.

Uitgeteld van de nacht ervoor en het toernooi, gaan we richting huis en dut ik de rest va de dag.

De dag erna ga ik met Hamed, Rana, Sid en Ivan naar het Imaginarium en daarna richting het GROOTSTE AQUARIUM VAN DE WERELD. Nou, dat belooft wat. Onderweg en dorstig wil ik wat uit de automaat halen. Ik wil iets zoets, maar mijn oog valt dan op Corn & Cheese. Dat moet geprobeerd worden natuurlijk.

De verwachting ditmaal? Gaat vies zijn, ik houd van kaas, maar vloeibaar is mij toch wat te heftig denk ik. Mijn verwachting bleek correct. Niet te nassen. Maar gelukkig hoef ik hem niet weg te gooien, want Rana tikt hem in een keer achterover. Na een mono-rail-reis komen we aan bij het park waardoor we moeten lopen om bij het Imaginarium te geraken. Er staat een standbeeld van de zon. Hoewel mijn vis-imitatie niet helemaal in de smaak viel, blijf ik oefenen. Hier imiteer ik iets waarvan ik denk dat het de maan is? Ik heb geen idee.

De gouden schotel op de top is de zon, dus dan denk ik dat het fronsende gezicht de maan is en die is ontevreden dat de zon wordt gevierd en de maan niet. Na een half uurtje wandelen komen we aan bij het Imaginarium. Hier zijn standbeelden en andere drie dimensionale creaties tentoon gesteld, wat door de tijd en in verschillende culturen de vormgeving van mythes en het onverklaarbare is. Het museum is in drie sectie opgedeeld, water-land, water-lucht en land-lucht creaties. Ik mocht weer geen foto's maken, maar onderhand zijn mijn photoshop skills ongekend goed. Hieronder heb ik vogels en frutsel nagemaakt. Inclusief de blur die je verwacht van een slechte camera in een slecht belichtte kamer.

En hier een handpop uit China.

En hier verreweg het vetste van de hele tentoonstelling, een Braziliaanse draak.

En daarna wordt het me een partij vaag hè. Het begint met een Indische duivel die breed lachend iemands darmen uit zijn lichaam aan het extraheren is.

Maar dan wordt het nog erger. Wij Nederlanders kunnen ook wat vage shit produceren. De combinatie van dieren en mythische wezens komt voort uit een bepaald onbegrip voor de wereld om ons heen en verlangens ergens naar. Het jaar toen dit speelde ben ik vergeten, maar zal 150 - 200 jaar geleden zijn. Toen waren Nederlanders goed in dingen mummificeren (want wie kent niet al die Piramides in Nederland?) dus hebben ze allerlei dingen nagemaakt en gemummificeerd.

Vervolgens zijn mensen verschillende dode dieren op gaan zetten en aan elkaar gaan plakken. Very griezelig.

En dit is ook gedaan met geraamtes. Dit vond ik dan toch ineens weer schattig. Ik wil wel een kat met hoorns.

KAWAIIIIIIII!

Alleen deze rare vissen hoef ik dan weer niet.

En dan nog een schilderij. Heel vet allemaal, mijn type kunst wel!

Daarna gaan we richting het Osaka Aquarium. Het is het grootste aquarium van de wereld. Ik verwacht kleurrijke dingen, gekke vissen, jellyfish, squid en kikkers enzo. We komen aan en alles is al groots verlicht met kerstverlichting.

We kopen een ticket en gaan door de ingangspoorten naar binnen. Dan begint er een rustige afdaling langs het grootste aquarium. Er zijn 105 panelen gemaakt van acrylic glass die tezamen meer dan 300 ton wegen. Het grootste paneel is 10 ton en alle panelen bij elkaar wegen meer dan 1.5 maal de wereldwijde jaarproductie van acrylic glass. Dat is best wel veel. Je loopt er in een spiraal langs naar beneden. Volgens mij was hij 19 meter hoog, dus je bent even bezig met de spiraal.

De tocht door het aquarium begint goed. Dora is meteen gevonden, dus we kunnen met een gerust hart verder.

Van de grote tank heb ik geen goede foto's weten te maken. Alles werd donker blauw met een "nooduitgang daar" bord midden in de foto. Maar er waren twee tiger sharks, wat hamerheadsharks, stingray's en nog meer andere grote en minder grote haaien en vissen. Ook een grote school vissen die met z'n honderden in een compacte cirkel rondjes aan het zwemmen waren. Deze werd af en toe doorbroken doordat er een haai doorheen zwiem, maar snel vervolgden ze hun rondjes weer. Echt wel indrukwekkend. Verder hadden ze nog talloze kleinere stallen met vissen erin, gepositioneerd aan de buitenring van de spiraal. Alles was grijs/blauwig en ongeveer even groot. Niet echt iets dat mijn aandacht trok, geen gekke kwallen of felle kikkers waren present.

Toch probeer ik mijn imitatie-game te ontwikkelen. En ik denk dat ik dit keer wel iets op het spoor ben! Sorry dames, ik heb mijn visje eindelijk gevonden.