9 - 20191027 – Honkballen, onverwachts klaar en een competitie

Honkbal is populair in Japan. Heel erg populair. Daarbij gaan ze er ook vanuit dat iedereen het volgt. Dag twee dat ik in Japan was ben ik een restaurant ingelokt met een honkbalwedstrijd. Moet wel zeggen dat ik geen idee had waar hij over aan het praten was toentertijd, maar hij was blijkbaar overtuigend. Gebarend "kom! kom!" ondertussen wijst de beste man ergens heen. Toch nieuwsgierig waar hij naar wijst loop ik zijn zaak binnen, wordt mijn jas aangenomen en krijg ik een stoel onder mijn derrière. Toen heb ik avond gegeten onder het genot van reclame. Nee, een honkbal wedstrijd. Wacht, weer reclame? Ik kijk geen t.v. thuis in Holland, dus ik weet niet hoe in Nederland de ratio show/reclame is. Hier in Japan ligt die rond de 0.1 gok ik zo. Maar goed, mijn vakgroep heeft elk jaar een honkbaltoernooi tegen drie andere vakgroepen van dezelfde faculteit. We hebben een aantal keer getraind en nu wordt het dus spelen voor het echie. Vorig jaar waren ze tweede geworden en dat willen ze graag verbeteren. Eigenlijk wil ik dat. Ik wil winnen. De tocht van het monorail station naar het veld zou tien minuten zijn als je linksaf sloeg bij een splitsing. Echt Jansens slaan we rechtsaf en moeten we om het stadion en nog meer dingen lopen en zijn we meer dan een half uur onderweg. Gelukkig komen we net voordat de wedstrijd begint aan.

Ik sta links achter in het veld. Het lijkt alsof je daar wat te doen hebt, maar eigenlijk sta je daar gewoon een paar uur stil te staan. O wacht, er komt een bal mijn kant op en iedereen begint te joelen. Al een aantal meters voor me stuitert hij op de grond en begint hij mijn richting op te rollen.  Die moet ik tegenhouden! Zoals echte honkballers dat doen, heb ik perfecte techniek, ik laat het lijken alsof ik de bal in mijn handschoen wil laten rollen, maar laat hem eigenlijk van richting veranderen en ik stop de bal met mijn kaak. Prachtig! Snel naar iemand gooien die bij een honk staat, waarna het joelen weer ophoud. Man wat sensatie! Na 4 innings vraag ik of ik dan ook eens mag pitchen. Ik kan een bal gooien, hoe moeilijk kan het zijn om die hard op een bepaald positie te gooien, consistent. Nou, blijkt dus dat ik super goed kan pitchen. Dezelfde worp herhalen is geen probleem en ik kan hard gooien. Volgende inning wordt kat in het bakkie denk ik zo. Nu is er een regel dat er voor de vrouwen onderhands wordt gegooid. De vrouwen zijn niet sportief en meer aan het giechelen en huppelen dan aan het honkballen. Mijn inning zijn de eerste drie slagpersonen vrouw. Helaas, geen echt pitch-werk. De volgende inning sta ik weer op de pitch. Ik gooi drie mannen achter elkaar met drie strikes uit. Ik ben verbaasd van mezelf, net als de rest van mijn vakgroep. We winnen de eerste pot met een punt verschil.

De volgende pot wordt tegen de winnaar van de andere wedstrijd. De pitcher van dat team staat in te gooien. Dit is andere koek. Deze man gooi hard. Als de bal gevangen wordt hoor je een knal die een beetje nagalmt. Iedereen in mijn team wordt nerveus. De sfeer wordt ook anders. Nu gaat niet zomaar iedereen pitchen of in het veld staan. Nu gaan voornamelijk mensen die goed kunnen spelen in het veld staan. Wij hebben ook een dedicated pitcher die zelf honkbalt en hij is vanaf nu de enige pitcher. Doordat de pitchers nu zo hard gooien worden er weinig ballen geraakt met de knuppel. Voornamelijk bij vrouwelijke slagpersonen is er veel actie, omdat die een rustig onderhands balletje krijgen toegeworpen. Goed concept, zo draagt iedereen bij aan het team. Als het begint te regenen besluiten we de inning af te maken en sluiten we de wedstrijd 1 -1 af. Helemaal gaar. Ik wil winnen, of anders wel tweede zijn, maar geen gedeelde plaats. Little did I know dat dit ook heel professioneel gaat worden afgehandeld.

Dan is het tijd voor wat eten, wat drankjes EN! presentaties. Het is onderhand avond en iedereen heeft wat drankjes op. Dan beginnen er presentaties. Ik heb geen idee waarover en waarom want alles is in het Japans. Dan komen er ineens slides met allemaal technische termen en plaatjes. Ik geloof niet wat ik zie. Zijn die Japanners echt zo toegewijd dat ze 's avonds met drank naar elkaars presentatie gaan luisteren? Dan valt me wat op. Er wordt gepraat over het huidige werk, "current work", en ook over werk wat voornamelijk niet is gelukt, "resent work". Leuke typo wel. Wel tekenend voor het niveau wat hier op de academie wordt gesproken. Gelukkig was dit de enige presentatie met slides over het werk. De andere presentaties ging alleen over de medewerkers van de vakgroep. Ook allemaal verhalen die ik niet kon begrijpen. Dan is het tijd voor de prijsuitreiking. Al heeft er nog niemand gewonnen. Van mijn vakgroep worden Candy, Senior en ik op het podium geroepen om tegen drie andere iwa-ronbun-hasami te spelen. Na de eerste ronde liggen Senior en ik er al uit. Senior met een punt, ik zonder punt. Dan is het aan Candy om het af te maken (en haar tegenstander). Tot drie maal toe is het gelijkspel. En dan? Verliest ze. De winnaars krijgen een uitgebreid applaus, maar omdat ik ook op het podium sta, krijg ik ook een beetje dat applaus en is het toch alsof ik gewonnen heb. Ik, zoals dat gaat in een teamsport.

Het einde van oktober is in zicht en ik heb nog een maand en een week onderzoektijd en twee weken zelf reizen in Japan (met bezoek, jeeeeeej). Nog maar een maand en een week studie hé. Dat is wel kort. Eigenlijk zit het wat anders. Een week geleden besluit ik om op de jaarkalender van de TUe te kijken. En gelukkig maar! Blijkbaar is het einde van de periode 9 november. Dat is een zaterdag, dus 8 november is dan het laatste tentamenmoment. John moet mijn rapportage ook nog doorlezen, dus er kan nog een week vanaf. Ik heb nog tot 1 november om het allemaal af te maken. Pffff, gelukkig dat ik nog eventjes keek. Nog maar een week serieuze arbeit. Daarna is het voor de vorm. Eigenlijk vind ik de synthese die ik uitvoer erg interessant en ik leer er handige vaardigheden bij, dus nutteloos is het gelukkig niet. Maar is toch even schakelen. En dingen regelen voor het afstuderen. Zoals, met terugwerkende kracht vier weken geleden een diploma aanvraag indienen.

Deze week staat in het teken van competitie. Ook in de klimhal is een competitie. De eigenaar wiens naam ik al heel vaak ben vergeten had me uitgenodigd. 18:00 uur begint het. De hal is klein, maar mijn verwachting nog steeds Nederlands. Party muziek, speciale competitie boulders en ook heel erg veel mensen. Eigenlijk voldeed het aan de verwachting. Maar ook weer niet. Er was muziek, maar meer zachte achtergrond muziek in plaats van de discotheek-achtige praktijken, vaak met DJ, in Nederland. Er waren speciale competitie boulders, maar in Nederland gebeurd dat door middel van nieuwe routes in de muur schroeven. Hier waren het dezelfde grepen die er al hingen, maar nu waren er nieuwe stukjes tape op de muur  geplakt. En relatief waren er veel mensen. Ik denk zo een dertig man/kind/vrouw. In Nederland zullen er gauw 150-200 man bij een competitie zijn. Maar voor deze hal is 30 toch al gauw 5 keer meer dan normaal. Ik heb in mijn tijd klimmen hier twee mensen ontmoet die Engels kunnen. Eentje had ik vooral al ge-sms't en hij kwam niet. Hopen dus dat de ander er wel zou zijn, of dat er meer Engels sprekende klimmers rond lopen tijdens te competitie.  Nee en nee. Niemand die in de klimhal was sprak Engels. Ondertussen beseft de man zonder naam dat hij mij wel het een en ander uit moet leggen betreffende deze competitie. Hij vertel veel, maar het enige wat ik begrijp is 18:00, omdat hij six zegt en naar de klok wijst. Oke, oke, zes uur. Hij geeft mij een shirt en wijst naar klimmers met hetzelfde shirt aan. Ik ga erbij zitten maar ondertussen is iedereen dingen aan het zeggen en rond aan het lopen. Ik heb geen idee wat de bedoeling is. Ik krijg te horen dat ik een cirkel moet zetten met de rode stift bij de route die ik heb geklommen. Maar alleen op het linker formulier. Totaal in verwarring weet ik de stippen nog niet te verbinden. Maar? MAAR? Anderen hebben ook die kleur. Hoe ga ik me dan onderscheiden van hen? Iemand noemt allemaal nummers. Gelukkig kan ik tellen in het Japans. Hij zegt een nummer en wijst iemand aan. Ik krijg nummer 3. Waarom weet ik niet, maar goed, we zien het, want we beginnen met de competitie. Er is volgens mij anderhalf uur om te klimmen. Ik gebaar aan iemand of ik al mag gaan. NEENEENEENEE! Je mag als derde. Ah oke, we houden ons hier aan de volgorde. Wel logisch, omdat het te klein is voor dertig man om maar te klimmen als je een gaatje ziet. Dan komt toch Josioj de zaal inlopen. De klimster die Engels kan. In staat van totale verwarring vraag ik haar om uitleg. Oke, dus iedereen met hetzelfde shirt als ik zin in een team. De mensen met hun eigen shirt aan zijn ook samen een team. Best logisch dat er dan twee vellen hangen. Iedereen is ingedeeld in een categorie. Misschien kind/puber/volwassenen/sterke klimmers. Bij elke categorie hoort een kleur en als je een route hebt geklommen zet je met die kleur een cirkel bij die route. Ook is er een schaal gemaakt. Als een kind een route klimt worden er meer punten aan toegekend voor dezelfde route als wanneer een volwassen klimmer die route klimt. Dit vind ik werkelijk waar geniaal bedacht. Zo is iedereen in ongeveer gelijke mate aan het deelnemen aan de competitie. Deze competitie verloopt succesvoller en we eindigen eerste. Prijs? Een proteïne bar, een vitamine drankje met tapioca balletjes in een zakje waaruit we in Nederland een yoghurt drankje drinken en een of ander poeder. Het shirt wat ik kreeg mag ik ook in mijn zak steken. En dan, netjes om acht uur, gaat de muziek uit en vertrekt iedereen richting huis.

Lekker veel verhaal zonder foto's deze keer. De foto's van het honkballen zijn gemaakt door iemand niet ik, die krijg ik nog toegestuurd. De foto's van de klim competitie zijn te vinden op de Instagram van Fun's Rock. Ik heb geen Instragram, dus die foto's moet ik nog op een andere manier zien te bemachtigen.

EDIT 20191104

HET IS GELUKT LEZERS!!! DE FOTO'S ZIJN BINNEN

Dus hier hebben we hoe een slag hoort te zijn. De slagman is Katayama-san, hij werkt in de 7eleven waar ik vaak 's ochtends mijn ontbijt haal. Zijn nakijktechniek is fenomenaal.

Hier dan mijn slagvaardigheid.

Meteen mijn hele team boos. Die vonden dan ik de bal met mijn kaak moest vangen. Dan had ik het eerst honk gratis gekregen (#healthCareIsFree).

Maar gelukkig is deze man er ook bij.

Uuuuh, Minamino-senpai, je hebt de knuppel verkeerd om, knuppel!

En hier van de klimcompetitie.

Oke, nog niet. De foto is geüpload naar het platform, maar ik kan hem niet selecteren om hem hierin te presenteren.