8 - 20191022 - Round 1, hertjes en wat doe ik hier nou eigenlijk?

Jullie zullen verrast zijn door de hoeveelheid ik typ de laatste dagen. Nu houd ik het graag bij, zodat het niet allemaal vervaagt, iets wat teleurstellend snel gebeurt, waarschijnlijk door de vele indrukken en mijn hoofd die niet alles kan verwerken en onthouden, of zoiets, I don't know, ik ben geen neuroloog. Maarr, ik heb nu, vandaag, er ook weer de tijd voor. Dat komt door een sneak attack van de nationale feestdagen. Weinig Japanners wisten het, ik al helemaal niet, maar vandaag is ook weer een feestdag. Nummer vier in anderhalve maand. Kunnen we in Nederland nog wat van leren. Waarom deze dag dan speciaal is en we weer op een vrije dag mogen werken is mij een raadsel, fijn vind ik het wel (ondertussen heb ik geleerd dat de keizer vandaag geïnaugureerd wordt). Even bijkomen en bij-typen.

Vrijdag ben ik met Ota-san naar Round 1 gegaan. Een gamehuis waar je kan pingpongen, poolen, bowlen, darten en nog veel andere dingen. We hebben gepingpongd en gepoold.

Wat een techniek, wat een vorm!

Daarna zijn we de stad in gegaan, eigenlijk waren we daar nog, eigenlijk ben ik continue in de stad hier. Het regent en is druk, wat eigenlijk hetzelfde is als in de stad zijn. De zomer is voorbij, dus regent het continue. En het is ook continue druk. Op straat zie je dan iedereen met een paraplu lopen. Een beeld wat ik niet vaak zie, honderden paraplu's op straat.

Niet erg succesvol vastgelegd, maar jaaaa.

We gaan een bar in.

Daar staan we dan.

Ik heb gehoord dat je als westerse man makkelijk een Japanse vrouw kan versieren, dus besluit wat pogingen te wagen. Aanspraak vinden is niet lastig. Ik wordt aangestaard (iets wat op straat en het normale dagelijkse leven helemaal niet gebeurd eigenlijk) en vaak aangesproken. Echter vind ik geen vrouw die begrijpelijk Engels spreekt, wat communiceren nogal lastig maakt. Wat zich dan ontvouwt is een fascinerend sociaal mechanisme wat mij volledig vreemd was. Denk aan het spel wat de meeste van ons op de basisschool wel zullen hebben gespeeld. De juf of meester verdeeld de klas in twee. Dan fluistert zij/hij een zin in de oren van de eerste deelnemers van de twee groepen. Die moeten het dan doorvertellen aan de volgende en die dan ook weer aan de volgende en die dan ook weer aan de volgende en die dan ook weer aan de volgende, totdat het bij de laatste is aangekomen en de groep die uiteindelijk het dichtst bij de originele zin zit wint. Nu viel er veel te winnen, een Japanse vrouw! Ik stap er op eentje af en probeer haar te vragen of ze Japans spreekt waarop ze naar me kijkt alsof ik Japans spreek, ik bedoel 'een-taal-die-zij-niet-kent' spreekt. Deze blik kan twee dingen betekenen, 1. ik spreek geen Engels of 2. ik heb je niet verstaan. Ik ga ervan uit dat ze het en niet hoorde. Mijn strategie als een Japanner mij niet begrijpt is om in steeds grotere maten de zin te ontleden tot je uiteindelijk een aantal steekwoorden overhoud. Het is alsof je naar de juiste zoektermen zoekt om in Google te stoppen, hopend dat het geeft waar je naar zoekt. Na een aantal keer proberen vraagt Ota-san mij wat ik wil zeggen, dus ik vertel het hem. Nu vraagt hij in het Japans aan de vrouw (laten we haar voor het gemak vrouw1 noemen) of ze Japans kan, wat zij door communiceert aan een vriendin van haar die ernaast staat (laten we haar dan vrouw3 noemen). Vrouw3 schreeuwt terug naar vrouw1, die schreeuwt naar Ota-san en die schreeuwt naar mij. Een van de vrouwen spreekt blijkbaar een beetje Engels, wie van de twee dat mag zijn wordt mij niet duidelijk, maar dat is ook niet meer belangrijk. Er is een manier van communiceren gevestigd en daar houden we ons blijkbaar aan. Als vrouw1 mij wat wilt vertellen, verteld ze dat aan Ota-san en verteld hij het aan mij. Maarrrr, als vrouw3 mij wat wilt vertellen, verteld ze dat aan vrouw1 en dan volgt het de bekende weg via Ota-san naar mij. Waarom vrouw3 de extra schakel in de ketting laat zitten snap ik niet, maar goed, ze heeft een cocktail in der hand dus ik neem het haar niet kwalijk. Het zal je geen verrassing zijn dat dit geen succesvolle paringsdans was, echter wel een van de meest vermakelijke.

We besluiten richting huis te vertrekken. We hebben de hele avond niet op de tijd gelet en ik ben mijn tijdsbesef ook volledig kwijt. We komen rustig aanlopen op het station en ik zie naast de trein de vertrektijd. 24:00. Voor jullie zal dat geen tijd zijn, maar in Japan is ook 25:30 pm een legitieme tijdsindicatie. De vorige keer dat ik uitging was ook in de andere kant van de stad en toen heb ik geleerd dat er geen treinen rijden tussen 24:00 en 05:00. Dan wordt het of 3 uur lopen of 80 euro voor een taxi. Allebei toch niet zo veel zin in gek genoeg. Ik kijk op de klok naast de vertrektijd en het is ook 24:00 dus het stresslevel is direct tot het maximum gestegen en we beginnen te sprinten. We springen de trein in, de deuren sluiten en de trein vertrekt meteen. Pffff, wat een geluk. Nou ja, eigenlijk zijn de machinisten van de treinen best coulant en zien ze iemand aan komen rennen wachten ze vaak nog wel even, kan me voorstellen dat ze dat concept verder uitrekken met de laatste trein.

De volgende dag ga ik met Suzuki-san en Ai-san richting Nara.

Hier zijn we al in Nara.

Een mooi park waar herten lopen, zoals met alles hier zijn het er heel veel. Honderden. Maar nog even een stapje terug in de tijd. Tijdens de tocht daarheen voel ik me echt een Japanner. Ik heb vier en een half uur slaap gehad, dus ben moe. Tijdens de treinreis sluit ik mijn ogen, in eerste instantie om mijn hoofd wat rust te geven en niet teveel visuele stimulatie te hoeven nuttigen, niet perse om in slaap te vallen, maar de trein wiebelt een beetje en langzaam voelen mijn oogleden zwaarder en zwaarder, alsof ze magnetisch dicht zijn geklikt en ineens poef, ben ik weg, maar de trein schokt, hobbelt  en wiebelt en ik val om, schrik me de tering, wordt wakker en herhaal de procedure totdat ik inslaap val en omval tegen de persoon naast me. Ik voel dat mijn hoofd een schouder raakt, schrik wakker en schaam me er een beetje voor. Naast me zat namelijk een vrouw en die is een stukje opgeschoven van mij, haar gezichtsuitdrukking is geïrriteerd. Nou ja, schamen, in no time val ik weer in slaap, en weer, en weer, tot we zijn gearriveerd.

De herten zijn schattig, maar ook brutaal. De bus naar het begint van het park wordt al geteisterd door herten en regelmatig staat het verkeer op slot omdat er overal herten lopen. Ze geven geen fuck om de herrie of auto's, ze blijven rustig midden op straat staan en kijken wat om zich heen.

Na de vis-imitatie heb ik de smaak te pakken dus probeer ik ook een hert te imiteren.

En hier is een hert wat even wilde spieken.

Kiekeboe!

We komen er superveel tegen en er worden overal crackers verkocht om de herten te voeren. Je voelt je een soort van Disney prinses.

Hier komt de brutaliteit kijken. Ze moeten en zullen hun crack(ers) krijgen, dus bijten ze alles waar ze hun tanden in kunnen zetten, mijn jas, mijn hand mijn bil en eentje heeft het voor elkaar gekregen om te bijten in het aantrektouwtje van mijn tas en hem helemaal strak te trekken.

En herten zijn ook erg fotogeniek.

Man wat vind ik dit een leuke foto hé, haha.

De foto van ons drieën die hierboven gepost is waar we al in Nara zijn, is onderaan een bergtop. Hier moet je 150 yen betalen om binnen te komen. Dit ticket moet je ergens laten zien, maar niet bij de ingang. Ik ben in de war, maar wel binnen, dus lekker belangrijk wat de bedoeling is met die ticket, ik loop door en kijk nog eventjes verward om me heen. We willen de bergtop beklimmen, daar meer herten zien en van het uitzicht genieten. Voordat je bij de echte top komt, kom je een tussenpleintje tegen met een bankje, perfect voor wat zwoele foto's.

Onderweg naar de echte top komen we een loket tegen. Een uur wandelen de berg op, dus goed helemaal in het midden van nergens eigenlijk. In het loket zit een man. Ik laat hem mijn kaartje zien. De man knikt. Ik loop door. Ah, hier was het ticket dus voor. Hieronder zien we het loket.

Dit lijkt mij het ideale werk om te doen voordat ik met pensioen ga, boekje mee of een laptop en de hele dag genieten van het uitzicht en ja knikken naar de voorbijgangers. Niks mis mee.

Dan is het nog even wandelen naar de bergtop. Wederom maatje Madurodam.

En nog een foto van het uitzicht.

En om de Japanse traditie in stand te houden heeft Suzuki-san een dutje gedaan. We staarden hem aan toen hij wakker werd en hij schrok meteen goed wakker.

Ook de reis van mij moeder komt een keer ten einde. We besteden de zondag nog samen, lekker weinig doen en dan toch nog naar de sushitent met de transportband. De sushi is minder goed dan het restaurant in Kioto, maar het moet gedaan zijn voor de ervaring.

Wilma vind het in het begin nogal raar, maar het went snel. Er zijn twee soorten producten die je kan kopen. Sushi op een rood of een geel bordje. De rode bordjes zijn 125 yen en de gele 200. Je bewaart alle borden en aan het einde worden deze gescand en zo weten ze wat je ze moet betalen. Vet efficiënt systeem. Uiteindelijk hebben we toch een flinke stapel bordjes weten te verzamelen.